22 2004). Αυτό απαιτεί μια πιο ενεργητική, αυτοκατευθυνόμενη προσέγγιση εκ μέρους των μαθητών (Brown, 1997- Tsay et al., 2000- Khiat, 2015- Kırmızı, 2015). Η αυτορρυθμιζόμενη μάθηση, όπου οι μαθητές χρησιμοποιούν μεταγνωστικές δεξιότητες για να σχεδιάζουν, να υλοποιούν και να αναστοχάζονται σχετικά με τη μάθησή τους, έχει συνδεθεί όλο και περισσότερο με καλύτερες ακαδημαϊκές επιδόσεις (Johnson, 2015; Khiat, 2015). Η ενεργός εμπλοκή στο ακαδημαϊκό υλικό, καθώς και με τους /τις εκπαιδευτές και τους συμμαθητές , έχει τονιστεί ως βασικό συστατικό της επιτυχούς μάθησης για τους μαθητές (Pascarella and Terenzini, 2005). Σε μια μελέτη, η έλλειψη κοινωνικής αλληλεπίδρασης βρέθηκε να αποτελεί το μεγαλύτερο μεμονωμένο εμπόδιο για την επιτυχία των μαθητών στο διαδίκτυο (Muilenburg and Berge, 2005). Οι ουσιαστικές συνδέσεις με το εκπαιδευτικό ίδρυμα αποτελούν βασικό συστατικό για τη δέσμευση των μαθητών (Pascarella and Terenzini, 2005). Ωστόσο, δεν ανήκει όλη η ευθύνη για την αποτελεσματική εμπλοκή στα διαδικτυακά μαθήματα στον μαθητή. Υπάρχει ευθύνη του ιδρύματος και της σχολής για τη δημιουργία μιας περιεκτικής, υποστηρικτικής δομής όπου οι μαθητές μπορούν να συμμετέχουν σε κοινωνικές αλληλεπιδράσεις και να καλλιεργείται η αίσθηση της (διαδικτυακής) κοινότητας, όπως έχει φανεί στα ερευνητικά ευρήματα του Garrison και των συναδέλφων του στην εφαρμογή και επέκταση του μοντέλου της Κοινότητας της Έρευνας (π.χ. Garrison et al., 2000- Aragon, 2003- Garrison and Cleveland-Innes, 2005- Garrison and Arbaugh, 2007) (βλ. Σχήμα 2 παρακάτω). Σχήμα 2. Το μοντέλο της Κοινότητας της Έρευνας (Garrison et al., 2000). Αναδημοσιεύεται με την άδεια του/της συγγραφέα. Αυτή η αίσθηση του ανήκειν είναι ένα βασικό στοιχείο που επηρεάζει τη δέσμευση των μαθητών και μπορεί να λειτουργήσει ως ρυθμιστικός παράγοντας κατά της αποχώρησης
RkJQdWJsaXNoZXIy NzYwNDE=