15 op alternatieve vormen van communicatie en ondersteuning. De huidige paper onderzoekt bekende best practice-principes voor online docenten, studenten en studentenondersteuning en overweegt hoe deze van toepassing kunnen zijn op intensieve online omgevingen. Er wordt gesuggereerd dat het versnelde karakter van leren in intensieve omgevingen extra eisen kan stellen aan studenten, docenten en ondersteunende mechanismen. Verder onderzoek is noodzakelijk om voorspellers van succes in online intensieve leeromgevingen vast te stellen. De reikwijdte en beschikbaarheid van online aanbiedingen blijft wereldwijd uitbreiden. De vraag naar intensievere, kortlopende cursussen die kansen bieden voor bijscholing is toegenomen in het kielzog van massale open online cursussen (MOOC's), en deze toegenomen vraag heeft op zijn beurt de beschikbaarheid van online opleidingen vergroot. Maar liefst zes miljoen studenten in de VS volgden online onderwijs in 2015, waarbij bijna vijf miljoen van deze studenten een undergraduate college (tertiair) kwalificatie volgden (Allen en Seaman, 2017). Soortgelijke trends zijn waargenomen in de Australische context. Recente scopingrapporten van de Australische hogeronderwijssector hebben de voortdurende, snelle groei van online inschrijvingen benadrukt, maar ook een zekere mate van "vervaging" van grenzen, als gevolg van de toegenomen acceptatie van technologieën om de leerervaring op de campus te ondersteunen (Norton en Cherastidtham, 2014; Norton en Cakitaki, 2016). Veranderingen in het Australische financieringsbeleid hebben het ook mogelijk gemaakt dat meer openbare universiteiten in online aanbiedingen kunnen investeren (Kemp en Norton, 2014), wat heeft bijgedragen aan de aanhoudende groei van deze sector. Er is gevonden dat online studiewijzen gelijkwaardig zijn aan omgevingen op de campus met betrekking tot belangrijke resultaten zoals academische prestaties van studenten (Magagula en Ngwenya, 2004; McPhee en Söderström, 2012) en studenttevredenheid (Palmer, 2012). Het online aanbod vormt echter ook een aantal belangrijke verschillen met de studiemethoden op de campus. Door online toegang te krijgen tot cursusmateriaal is er een ongekende mate van flexibiliteit en toegankelijkheid voor studenten van over de hele wereld en worden geografische barrières overwonnen die studenten mogelijk beletten toegang te krijgen tot het cursusaanbod op de campus (Brown, 1997, 2011; Bates, 2005). De aard van de online-onderwijsomgeving betekent ook dat het aanbieden van cursussen het gebrek aan directe fysieke infrastructuur moet compenseren, waarbij meer wordt vertrouwd op asynchrone communicatiemethoden. Er is ook steeds meer bewijs dat online studentencohorten verschillen van cohorten op de campus met betrekking tot factoren zoals leeftijd en werk of gezinsverplichtingen (Bailey et al., 2014; Johnson, 2015), wat ook wijst op de vraag naar meer flexibele, carrièregericht online aanbod. De vereisten van online studenten als een duidelijke demografie zijn een andere factor waarmee rekening moet worden gehouden bij het plannen en ontwikkelen van een online cursus. Bovendien is er vanuit het perspectief van cursusontwikkeling steeds meer begrip dat het ontwikkelen van online cursussen complexer is dan alleen het vertalen van geschreven materiaal naar een online formaat; het vereist een zorgvuldige planning en maximalisatie van beschikbare online technologieën om tegemoet te komen aan een verscheidenheid aan individuele verschillen, studentroosters en externe verplichtingen, en beoordelingsmodi (bijv. Rovai, 2003; Grant en Thornton, 2007; Rovai en Downey, 2010). Online leren verschilt niet alleen voor studenten, maar heeft ook gevolgen voor docenten. Online instructie stelt verschillende eisen aan de manier van geven en feedback en is afhankelijk van andere kennis en vaardigheden van
RkJQdWJsaXNoZXIy NzYwNDE=